Ik kom regelmatig uitspraken tegen over de verschillen tussen moderne en postmoderne tijden. Het is vaak de kunst die het voortouw neemt in culturele ontwikkeling, en de kerk die achteraf, nadat iedereen al functioneert in de nieuwe cultuur, er nog achteraan huppelt. We hebben te kampen met integratie problemen.
De evangelische kerk is vaak nog gestructureerd volgens het "modernistisch" wereldbeeld. Alles is gestructureerd, functie en positie zijn belangrijk, kerkleden zijn vaak consumenten en het is ontzettend moeilijk om het gros van de leden te activeren. Verkondiging gebeurt vaak door middel van puntenlijsten, het liefst alles samengevat in 3 of 4 puntjes in een monoloog. Het individu staat vaak onbewust erg centraal in de geloofsbeleving.
Waar het modernistisch denken vooral leert uit monologen, is er in een postmoderne tijd veel meer openheid voor discussie, betrokkenheid en dialoog. Mensen zijn niet langer consumenten, maar bouwen massaal mee aan een groter geheel. Netwerken en relaties worden veel belangrijker. In de postmoderne tijd is het niet de monoloog van iemand met een functie die een verschil maakt, maar het voorbeeld in het leven van iemand die men waardeert of persoonlijk kent. Je moet niet enkel de waarheid zeggen, maar je moet het demonstreren met je leven.
Ook in postmoderne tijden staat het individu veel te centraal, maar er is een tendens om het "wij-gevoel" meer aandacht te geven. Er is meer aandacht voor sociale gerechtigheid, de planeet, etc.
Het is jammer om te zien hoe verweven de christelijke kerk is met dat modernistisch denken. Monologen en 4-punt-traktaten spreken nog weinig mensen aan. Men krijgt dan vaak het idee dat mensen niet open staan voor het goede nieuws van het evangelie, maar beseft te weinig dat het cultureel is. Mensen stan wél open voor de bijbel, maar niet voor de manier waarop je het aan de man brengt.
Wij evangelische christenen moeten ons bewust worden van ons gebrek aan integratie in de 21e eeuw, waar alles anders is, maar daarom niet slechter dan in de afgelopen 3 eeuwen. In veel gevallen is het juist beter, want mensen staan veel meer open voor een breed volledig evangelie.
Mensen groeien anders. Mensen leren anders. Mensen communiceren anders. Mensen geloven anders. Mensen ervaren anders.
Willen we de postmoderne cultuur als een kolonie gaan bekeren tot de moderne cultuur?
Of durven we te onderkennen dat er een groot verschil is tussen de volgende twee zaken:
1. Onze moderne manier van doen, beleven, tijdelijk dus
en
2. De eeuwig geldende waarheden van de Bijbel, in elke cultuur en tijd toepasbaar
Pas als we onze culturele traditionele manier van denken en doen gaan losweken van de eeuwig geldende Bijbelse boodschap, pas dan kunnen we echt een relevant verschil maken in de 21e eeuw.
Opmerking: De stereotiepe uitspraken zitten er enkel tussen om mijn punt duidelijk te maken. Uiteraard zijn er wel relevante dingen in evangelische kerken, en zijn er slechte dingen in onze maatschappij. Onze maatschappij verandert ook niet plots van 1 dag op de andere, dit gaat allemaal geleidelijk. Ik ben dus zeker dat hier fouten in zitten, maar het is eerder een verslag van wat ik momenteel ervaar en lees om me heen.
Relativeer dus een beetje wat ik schrijf en zoek naar de hoofdgedachte die er achter zit :p
Geen opmerkingen:
Een reactie posten