angst

Angst zit ons behoorlijk in de kleren sinds wat er vrijdag in Dendermonde gebeurd is. Wie zegt er dat dit niet gaat gebeuren op een plek waar onze kids zitten? Hoe veilig zijn de plekken waar onze kids zich begeven? Een drama als dit haalt die gevoelens naar boven. Ergens willen we altijd wel voorzichtig zijn, maar zeker na zo een gebeurtenis word je eraan herinnerd hoe fragiel het leven is. Hoe gemakkelijk het is om zomaar als een wilde tekeer te gaan. En je weet ook niet echt wie ertoe in staat is. Een vriend van een kennis van ons werd het afgelopen weekend in elkaar geslagen op de trein, zomaar. Omdat hij de deur niet dicht deed. Veel minder erg misschien, maar het is wel een aanleiding tot angst.

Gisteren namen mijn vrouw en ik weer eens de tijd voor onze bijbelstudie samen met zijn twee, en het boek waar we nu doorheen gaan, heeft een hoofdstuk over "angsten".

Wat voor angsten komen we tegen in ons leven?

Angst voor iemand die inbreekt of je op straat aanvalt...
Angst om financieel niet rond te komen als je je job zou verliezen...
Angst dat je partner ziek wordt, sterft, gehandicapt raakt...
Angst dat er iets met je kinderen zou gebeuren...
Angst voor mensen, voor wat ze van je denken en over je zeggen...
Angst om je zelfvertrouwen te verliezen...
Angst dat je geen goede papa of mama bent...
Angst om geen respect te krijgen van mensen om je heen...
Angst om op te geven...
Angst om de verkeerde keuzes te maken...
Angst om je vader en moeder teleur te stellen...
Angst om te falen...

Iedereen heeft wel een potentieel gebied waar angst kan voorkomen. Er is vanalles wat je bang kan maken. We mogen die angsten niet ontkennen. We moeten ze voor ogen durven zien. Wat zijn mijn angsten? Wat houdt mij bezig in mijn gedachten?

Natuurlijk zijn we bang. Zeker als we net iets meegemaakt hebben. Maar blijven we de rest van ons leven daarmee rondlopen? Bij zware trauma's is dat een heel ander verhaal. Daar spreek je over begeleiding, leren leven, rouwprocessen, verwerkingsprocessen, ... Maar wat met ons, de mensen die geen echte trauma's meemaken, maar wel bang worden door dingen die we zien of meemaken?

Laten we die angsten toe om ons te verlammen? Gaan we in glazen kastjes wonen of misschien juist roekeloos door het leven? Laten we ons drijven door die angst? Kunnen we nog genieten van het leven, ook als de realiteit van die angsten zo dicht bij staat?

De lijn is niet zo makkelijk te trekken. Natuurlijk moet je rekening houden met mogelijke gevaren, fysiek, emotioneel, ... in je leven. Maar worden deze gevaren onze drijfveer om ons gedrag te gaan aanpassen, dan leiden we ons eigen leven niet meer, maar worden we geleid door die angst...

Ik kan geen kant-en-klare oplossing geven om met angsten om te gaan. Ik ben geen psycholoog en heb ook veel te weinig gelezen over dit thema. Maar ik sta midden in het leven en heb er ook mee te kampen, net als iedereen. En van daaruit probeer ik open en eerlijk met die dingen om te gaan.

Mijn vrouw en ik praten veel. Dus ook over onze angsten. Laten we anderen, elkaar, dierbaren, toe om in ons hartje te kijken door erover te vertellen? Geven we onze angsten toe?

Wij bidden ook veel voor elkaar. En in het gebied van angsten, bidden we voor vrede. Vrede in het hart, dat God uiteindelijk alles overziet. We bidden voor inzicht, zodat we kunnen leren ons niet te laten leiden door angsten. We bidden voor gezond verstand, dat we niet in een kramp terecht zouden komen omwille van een angst.

Wij moeten ons doel voor ogen houden. Voor ons is dat God gehoorzaam zijn en Hem aanbidden in alles wat we doen. Voor jou is dat momenteel misschien iets heel anders. In elk geval: probeer te zoeken naar de gebieden waar jij misschien verlamd bent door bangheid. Waar je gedrag helemaal bepaald is door die angst. En praat erover met iemand.

Als je wilt, bid ik voor jou. Laat maar weten. Niemand moet het leven doorgaan gedreven door een angst. Praten of beter: luisteren wil ik ook best doen.