Soms voel ik me volledig opgesloten op een eiland met alleen maar lieve en stoute christenen om mij heen. Overdag ga ik naar mijn werk maar waar ik ook ga of sta in mijn vrije tijd of op mijn andere werk, ik ben omsingeld door christenen.
Ik kan mezelf wijsmaken dat ik via mijn job of school of via de "goeiendag" van de buurvrouw toch heus wel echt contact heb met mensen buiten de eigen geloofskring.
Ik kan het, zoals ik anderen vaak zie doen, omarmen en aanvaarden als de enige optie : dit is het eiland waar ik hoor en durf me er niet af te halen want ik zou niet weten wat te doen als je me eraf haalt.
Ik wil er af. Enkel af en toe. Ik ben het beu om altijd maar enkel met christenen serieuze gesprekken te hebben. Uiteraard geeft een uitgangspunt van zelfde principes en zelfde filosofie en zelfde toekomstzekerheid een geweldige basis voor een goed gesprek. Je begrijpt elkaar, je ziet de meeste dingen des levens in het zelfde perspectief.
Maar toch ... zijn andersgelovigen dan zo eng? Zijn andere mensen dan te onnozel om te kunnen begrijpen wat er in je omgaat?
Weet je, ik begrijp best dat we als christenen elkaar nodig hebben en elkaar moeten opbouwen, we zijn al met zo weinig. Maar wil dat dan zeggen dat we al onze vrije tijd moeten gaan vullen met tijd doorbrengen met elkaar?
Nee, natuurlijk zijn we niet bang, we leven en werken in een wereld waar bijna niemand zich christen noemt. Maar met bang zijn bedoel ik iets anders ...
Zijn we bang om ons gevoel te delen met iemand die anders denkt? Zijn we bang om hen toe te laten in ons leven?
Ik zei het al: ik ben het beu!
Alleen weet ik momenteel niet echt waar beginnen ... dus begin ik maar met de blogwereld ... by the way you're an interesting bunch of people
Geen opmerkingen:
Een reactie posten