zondag 13 april 2014

leven op een koord

In de special act “hang loose” beleeft Melanie Hagedorn een dag op een dunne koord. Ze combineert alledaagse handelingen zoals slapen, ontwaken, koffie drinken, op stap gaan, met een circusdiscipline waarbij ze voortdurend haar evenwicht moet vinden en het risico neemt om te vallen. Gisteren zagen we deze voorstelling bij De Gevleugelde Stad in Ieper. Behalve het bijzonder staaltje talent dat ze toonde, werd er mij ook iets anders duidelijk. Het bracht een boel gedachten bij me naar boven.

Soms nemen we de alledaagse dingen als zo vanzelfsprekend, dat we er niet meer bij stil staan hoe bijzonder het leven is. Stil staan, iets wat Melanie geen seconde kon doen, zelfs als ze probeerde. In de act wordt ze ieder moment geconfronteerd met het fragiele van het leven, met het geluk waarin we elke dag weer mogen ontdekken wat het leven ons biedt. Ze toonde ons hoe kostbaar en kwetsbaar het leven is, zelfs de dingen van elke dag.

Wij dansen feitelijk ook dagelijks op een koord, maar we beseffen het niet. Ik wil daarmee niet zeggen dat we constant angstig moeten rondkijken naar waar het gevaar vandaan komt, ja, er is gevaar, we kunnen plots alles kwijt zijn. Maar we mogen juist daarom vol blijdschap waarderen van elk moment dat er is. Dat een vriendschap bestaat. Dat een familie om mekaar geeft. Dat we ons kunnen uiten door muziek en sport. Dat de natuur ons omringt, zelfs in een land waar je helaas de straatverlichting vanop een satelliet kunt bekijken. Een knuffel of kus. Een teken van liefdadigheid. Een houding van echtheid. Een oprecht gebaar.

Bij Melanie leek het af en toe alsof ze het koorddansen als vanzelfsprekend beschouwde en dat is voor haar als artiest misschien wel zo ondertussen. Maar door haar blik en door de manier waarop ze toch steeds heen en weer slingerde, overtuigde ze ons toch van het omgekeerde: elke stap en beweging is spannend, een avontuur.

Ons leven is een avontuur. De koorddanser die we vlak voor deze artiest zagen, kon er ook wat van. Hij had een vrouw uit het publiek gevraagd om op een stoel onder het koord te gaan zitten. Dit maakte het extra spannend, je zou voor minder in een kramp gaan zitten, stel je voor dat hij toch valt! In het midden van zijn show deed hij dat ook: hij verliest eventjes zijn balans en kwam ten val, net boven de vrouw... Ze schrok en slaakte een kreet uit, maar toen werd duidelijk dat zijn "val" bij de act hoorde: met geen haar raakte hij haar aan en vrolijk ging hij verder op zijn koord. Het leek wel alsof hij ons wilde duidelijk maken dat het nergens voor nodig is om in een kramp te leven.

Ik ben een gelovig mens en geloof ten diepste dat het leven dat we kregen, door God geschonken is. Het beeld dat velen daarbij hebben, komt waarschijnlijk niet overeen met wat ik hier net schrijf. Toch geloof ik net zo hard dat het leven juist daarom een avontuur is om van te genieten. Het is een geschenk en hoe kwetsbaarder het is, hoe kostbaarder.

Leef!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten