Kippenvel en tranen. Dat was het bij mij vanavond in St-Niklaas. Aan het eind van de avond ben ik weggerend. Het was goed. Maar het was gedaan en ik wou de zaal met dat gevoel verlaten: Dat het goed was. Dat ik heb genoten. Dat gevoel dat je hebt als je iets heel lekkers eet en je wilt die smaak niet kwijt dus je eet geen dessert, of drinkt niets meer, om die smaak zo lang mogelijk in je mond te houden (of heb alleen ik dat? :p) Ik had geen zin in de koffieklets achteraf waar iedereen het geluid loopt af te kraken, de zangers de hemel in prijst en de opkomst evalueert. Ik kreeg er kippevel van, had tranen in mijn ogen en werd plots met mezelf geconfronteerd. Daar hield ik het bij.
Kippenvel en tranen. Daar heb ik me de laatste tijd niet erg voor opengesteld. De afgelopen twee jaar heb ik emotioneel zware momenten gehad. Mezelf behoorlijk in de shit gewerkt. Een familielid dat plots de draad kwijt is. Een jong meisje in mijn kerk dat plots sterft. Mijn vader die plots vijf dagen in de Intensive Care lag. Leda die een bevalling misschien niet zou overleven. Ik heb behoorlijk wat traantjes gelaten, ook over mijn zonden. Maar dag in dag uit voel ik me goed in mijn vel, geniet ik van mijn gezin en werk en leven. De pijn draag je mee. Je maakt er het beste van. En dus scherm ik me soms af voor emotie. Tot nu plots.
Kippenvel en tranen. Tijdens het optreden van Indian Summer kreeg ik dat dus. Heerlijk muziekwerk, ogen dicht en genieten. Prachtige teksten, ogen dicht en filosoferen. Prachtige gedichten van Stef Bos en Toon Hermans nog wel, ogen dicht en terugdenken. De hele avond was precies voor mij bedoeld. Ik ging eerst met de jeugdgroep gaan maar uiteindelijk ging ik alleen. Aan het begin van de avond dacht ik direct: wow, waar kan ik deze groep voor vragen? Wat voor event kan ik organiseren waar zij mogen komen spelen? Bij het tweede lied was het al duidelijk: Het event was hier en nu en voor mij. Ik ben geestelijk enorm opgebouwd, veel meer dan welke praise avond, theologische discussie of kerkdienst dan ook de laatste tijd. Het was een combinatie van leven en voelen en geloven. Geloven is iets echts. God is real. God heeft iets in mijn hartje gedaan vanavond.
Kippenvel en tranen. Tijdens sommige liederen moest ik steeds terug denken aan het boek dat ik aan het lezen ben van Brian McLaren "A New Kind of Christian". Een boek dat ik zeker niet aan iedereen wil aanbevelen, maar het legt heel veel vingers op de zere plek. Ondanks de rare kronkels en volgens mij vaak verkeerde alternatieven, doet het boek iets met me. Ik ging het bestuderen op een theoretische manier. Even kijken welke elementen Bijbels zijn en welke niet. Het doet meer met me dan dat. Het boek brengt me dichter bij God - zo ervaar ik het nu. Het boek wijst me enorm op de zonde die wij veel te vaak door de vingers zien. Het boek stuurt me terug naar God. Het zegt als het ware - tussen alle zin en onzin door - dit: Henri, wat je ook doet, je leven moet volledig in dienst staan van God. Hem leren kennen, gehoorzamen en aanbidden is je hoogste roeping. Zoals Ouweneel het zo mooi zei 10 jaar geleden op de cd van mijn broer (MUC): Wanneer was de laatste keer dat je nog eens een traantje liet over je zonden?
Kippenvel en tranen. En dan kreeg ik een lied te horen dat alles samenvat. Toen ik het voor het eerst hoorde bijna twee jaar geleden, vond ik het mooi dat die vriend van mij zijn verhaal zo in een lied kon omzetten. Ik was onder de indruk. Het is een mooi lied, nog steeds het enige lied op mijn PDA gesaved. Hij kon er wat van.
Had ik ooit kunnen bedenken dat het vandaag plots mijn lied werd? De tekst lees je in het volgende bericht. Het verdient zijn eigen plek. Dank U God voor broers en zussen die mij op U wijzen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten