vrijdag 30 november 2007

i hate school

...i dont wanna go to school i dont need no education i dont wanna be like you i dont wanna save the nation...

Dit was de tekst van iemand op msn ... doet me denken aan mijn eigen school tijd.

"I hate school!" schreef ik overal waar de leraars het niet konden zien. Maandagochtend was het rotste moment van de week want er zouden dan weer vijf lange dagen beginnen van stilzittenluisterenopletten zonder weg te dromen (moeilijk!!), doen alsof je alles snaptbeleefd zijn alsof je de grootste hypocriet van de wereld bent en zeker nooit zeggen wat je echt denkt. Dan gaan ze namelijk nog meer vragen stellen, want dan denken ze dat je het interessant vind...

Vijf lange dagen ... ik weet nu nog steeds hoe lang die dagen waren. Elke minuut voelde aan als een uur. Rotschoolbanken, toemstemming vragen om te mogen plassen, luisteren naar een leerkracht die de indruk geeft dat ie echt enthousiast is van zijn vak ... niet kunnen begrijpen hoe iemand enthousiast kan zijn van iets wat op school gebeurt.

En dan wachten ... wachten tot het twintig na drie was, soms zelfs tot tien na vier ... Echt waar, de dagen van acht uur in plaats van zeven waren een regelrechte ramp. Aan het eind van zo'n dag was ik echt helemaal op. En soms hadden we zelfs 2 zulke dagen op een rij.

Ondertussen weet ik beter, hoopt U nu te lezen. En ja, inderdaad ik weet wel beter nu. De school heeft ook wel een nut. Maar dat doet niets weg van het gevoel dat ik erbij had. Ik had ZO een hekel aan stilzitten he. Nog trouwens.

En dan de weekends ... daar was altijd iets mis mee. Op zich maakte het niets uit wat er gebeurde tijdens het weekend. Was er jeugd of niet, gingen we naar familie of niet: ER WAS IN ELK GEVAL GEEN SCHOOL! en daarom kon het weekend nooit stuk! Alleen er was inderdaad iets mis mee ... zondagavond was het gedaan. En hoe lang de vorige week ook leek te duren ... Het kwam allemaal weer terug ... vijf lange dagen ... stilzitten ... enzovoort.

Herken je jezelf? Je bent niet de enige ...

Maar er is hoop ... Op een dag is het zover, dan ben je geslaagd, en dan is het middelbaar gedaan! Je moet wel nog een paar keer terug gaan voor diploma en copie van diploma en ... Maar dan kunnen ze je niks meer doen ... Dan zijn ze niet meer de baas ...

Tuurlijk, ik herhaal het, ik weet ondertussen beter. Ik snap echt wel het nut en de logica van school. Ik waardeer de vele leerkrachten in ons midden. Zonder school heb je geen toekomst. Zonder school had ik dit nooit zonder spelfouten kunnen schrijven (de spelfouten die U toch vindt zijn eigenlijk gewoon typfouten). En we mogen blij zijn dat we onderwijs hebben in ons land.

Maar weet je, daar hebben de scholieren aan wie ik schrijf, op dit moment geen boodschap aan. Dus ik ga er niet verder over uitweiden.

Het goede nieuws is gewoon: Op een dag is het voorbij. Begin dus maar af te tellen ... De jaren, maanden, dagen. Echt waar, ik heb het zelf meegemaakt en elk jaar in juni vier ik mijn eigen stille jubileum ... ik ben ondertussen al 13.5 jaar vrij van het middelbaar en ben er nog steeds blij om. Die dag komt ook ooit voor jullie, dus hou vol en doe je best zodat je er op een dag gewoon vanaf bent.

Als je wilt, tel ik mee.

zondag 25 november 2007

leven: betreden op eigen risico

Tegenwoordig is niemand meer veilig voor zichzelf, een privĂ© leven bestaat niet meer sinds de laatste ontwikkelingen online. Blogspots, Msn-Spaces, iGoogle, Facebook, Hyves, Netlog, eBay, Yahoogroups, noem maar op. Iedereen die daar een profiel aanmaakt, maakt iets bekend over zichzelf. Waar je woont, hoe je denkt, wie je vrienden zijn, waar je foto’s van maakt, mensen komen alles van je te weten. Je voelt je bekeken. Sommigen vragen zich af: Is het wel veilig dat zoveel mensen al die dingen van mij weten? Is het niet een beetje extreem aan het worden? Is het zelfs nog nuttig?

Hetzelfde geldt voor mensen die zelf geen “page” aanmaken, maar wel vaak op zoek gaan naar informatie op het web. Je bent onderzoek aan ’t doen voor een spreekbeurt, of je moet lesgeven. Je probeert je kinderen goed op te voeden of je probeert politiek bewust te worden en je zoekt advies online. Ook in dat geval ben je niet veilig. Voer een sleutelwoord in op een zoekmachine en je vind wellicht tientallen of honderden pagina’s die er iets over vertellen. Maar hoe zeker kun je zijn dat wat je vind ook waar is? Welke garantie heb je dat wat je vindt, ook wel degelijk klopt?

Nee, het betreden van het internet houdt risico’s in.

We draaien de wereld even 100 jaar terug. We bevinden ons in een klein dorpje, ergens in Vlaanderen. Het wonen in een dorp – zonder internet dus – was best veilig.

Als je iets deed, merkte niemand het op. Nergens was een nieuwsgierige buurvrouw te bekennen, en zeker al geen die graag roddelde. In de rij bij de bakker werd alleen maar over het weer gesproken, en natuurlijk nooit over de persoon die juist vertrokken was. Kreeg er iemand verkering, dan werd er niet over gesproken. Maakte iemand een fout, dan werd het steeds met de mantel der liefde bedekt.

Iedereen die zijn mening wilde delen met anderen, ging altijd eerst even met mijnheer pastoor, de dokter of de onderwijzer praten. Meningen waren dus niet verdeeld, de waarheid was steeds makkelijk te achterhalen. Vroeg je bij de beenhouwer om medisch advies, moest je niet bang zijn voor een foute versie van het verhaal. Hij zou nooit zijn mond open trekken, als hij niet zeker wist waar hij over sprak, zelfs niet als zijn overgrootmoeder dezelfde symptomen had als jij nu noemt.

Grootspraak, roddel, speculatie, meningsverschillen, woorden verdraaien, leugens, twist, al die dingen bestonden niet, voor de komst van het internet. Het is een regelrechte schande, dat internet!

Of...?