zondag 25 november 2007

leven: betreden op eigen risico

Tegenwoordig is niemand meer veilig voor zichzelf, een privĂ© leven bestaat niet meer sinds de laatste ontwikkelingen online. Blogspots, Msn-Spaces, iGoogle, Facebook, Hyves, Netlog, eBay, Yahoogroups, noem maar op. Iedereen die daar een profiel aanmaakt, maakt iets bekend over zichzelf. Waar je woont, hoe je denkt, wie je vrienden zijn, waar je foto’s van maakt, mensen komen alles van je te weten. Je voelt je bekeken. Sommigen vragen zich af: Is het wel veilig dat zoveel mensen al die dingen van mij weten? Is het niet een beetje extreem aan het worden? Is het zelfs nog nuttig?

Hetzelfde geldt voor mensen die zelf geen “page” aanmaken, maar wel vaak op zoek gaan naar informatie op het web. Je bent onderzoek aan ’t doen voor een spreekbeurt, of je moet lesgeven. Je probeert je kinderen goed op te voeden of je probeert politiek bewust te worden en je zoekt advies online. Ook in dat geval ben je niet veilig. Voer een sleutelwoord in op een zoekmachine en je vind wellicht tientallen of honderden pagina’s die er iets over vertellen. Maar hoe zeker kun je zijn dat wat je vind ook waar is? Welke garantie heb je dat wat je vindt, ook wel degelijk klopt?

Nee, het betreden van het internet houdt risico’s in.

We draaien de wereld even 100 jaar terug. We bevinden ons in een klein dorpje, ergens in Vlaanderen. Het wonen in een dorp – zonder internet dus – was best veilig.

Als je iets deed, merkte niemand het op. Nergens was een nieuwsgierige buurvrouw te bekennen, en zeker al geen die graag roddelde. In de rij bij de bakker werd alleen maar over het weer gesproken, en natuurlijk nooit over de persoon die juist vertrokken was. Kreeg er iemand verkering, dan werd er niet over gesproken. Maakte iemand een fout, dan werd het steeds met de mantel der liefde bedekt.

Iedereen die zijn mening wilde delen met anderen, ging altijd eerst even met mijnheer pastoor, de dokter of de onderwijzer praten. Meningen waren dus niet verdeeld, de waarheid was steeds makkelijk te achterhalen. Vroeg je bij de beenhouwer om medisch advies, moest je niet bang zijn voor een foute versie van het verhaal. Hij zou nooit zijn mond open trekken, als hij niet zeker wist waar hij over sprak, zelfs niet als zijn overgrootmoeder dezelfde symptomen had als jij nu noemt.

Grootspraak, roddel, speculatie, meningsverschillen, woorden verdraaien, leugens, twist, al die dingen bestonden niet, voor de komst van het internet. Het is een regelrechte schande, dat internet!

Of...?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten