vrijdag 25 april 2008

m'n hart gevolgd

Een tekst van Stef Bos die me heel mijn leven al heeft aangesproken. Stef Bos is, net als ik, een Nederlander in België. We hebben zo onze verschillen, ik ben hier namelijk wel opgegroeid, heb niet zo'n sterk accent (toch?).

Vroeger was ik trotser op mijn Nederlander-zijn. Nu ben ik echt fier dat ik van Leuven ben! Maar ik weet dat het geen van beiden 100% klopt. Een Nederbelg dan maar, maar toch wel met het verlangen om meer Vlaming te zijn dan Nederlander. Beide kanten hebben hun goede eigenschappen, maar zoals Paulus zei: een Vlaming onder de Vlamingen ... dat probeer ik dan ook te zijn; in hart en nieren, alhoewel; niet in mijn nieren, wel in mijn hart.

Ik las net wat verschillen tussen NL & B van iemand die hier pas is, wel grappig, na zoveel tijd merk je dat niet echt meer.

Lees nu maar gewoon, zo voel ik mij vaak:

Ik voel me thuis hier
Als een vreemde
Iedereen herkent mijn accent

Ik ben van boven de rivieren
Je kunt niet anders zijn
dan wie je bent

Ik kan niet terug
Want ik kom nergens vandaan
Al ga ik weg
Ik blijf een vreemde

Ik kom uit een land van schreeuwers
Ik heb geleerd hier
Om stil te zijn

Wat niet wil zeggen
Dat ik zal zwijgen
Als mensen elkaar haten
Alleen omdat ze anders zijn

Ik heb de liefde
Hier gevonden
Ik ben alleen
M'n hart gevolgd

Zo ben ik hier
Terecht gekomen
In dit huis als een vreemde
Ik hoef niet eerst
Ik ben geen volk
Ik wil alleen maar
Hier
Leven.
(c) Stef Bos

zondag 13 april 2008

mijn ziel ligt neergedrukt in het stof

"Mijn ziel ligt neergedrukt in het stof"

Ik isoleer dit zinnetje uit Psalm 119 omdat het mij wel aanspreekt zo.Vaak vinden we geen woorden om te beschrijven hoe we ons voelen, wat er door ons heen gaat.
Met dat zinnetje lijkt het alsof mijn ziel in het stof ligt te bijten, hopeloos, zonder enige sprank van hoop.

Nogal droog, mijn ziel heeft water nodig, maar kent enkel stof. Dit weekend hoorde ik voor de zoveelste keer in mijn leven dat standvastigheid in geloof pas echt zichtbaar wordt in moeilijke tijden. Niets nieuws op zich, maar toch goed zoals die man dat weer op ons hart drukte ...

Het is zo waar: een leven zo simpel als een pannenkoek, heeft geen standvastigheid nodig. Pas als je echt klappen krijgt, dan moet je juist standvastig, met Gods Woord, waarheid, met je verstand, doorbijten.

Zit je in het stof te bijten? Omring jezelf dan met de waarheid. Niet dat het direct iets zal veranderen, zeker niet je gevoel. Maar het houdt je wel bezig met de goede dingen.

Misschien moet je wel doorbijten in het stof tot je weer water vindt (is dat geologisch mogelijk, water ONDER een woestijn van stof?)

Ik druk uw richtlijnen aan mijn hart,
HEER MAAK MIJ NIET BESCHAAMD ALS IK DAT DOE!

dinsdag 8 april 2008

very irritating youth @ risk

In de krant online las ik net een artikeltje over de nieuwe methodes in Mechelen om jonge criminelen aan te pakken. De "Very Irritating Police", een concept dat eerder reeds in Rotterdam werd toegepast. Bij dit concept is het de bedoeling dat jongeren die een herhaaldelijk crimineel gedrag vertonen en achter de tralies beland zijn, eenmaal dat ze vrij zijn, voortdurend aangesproken en gecontroleerd worden op straat door politie, buurtwerkers, en dit liefst 5 of 6 keer per dag.

Soms blijven mensen mij verbazen. Een politicus komt met dit voorstel aandraven, omdat hij die gasten goed wil laten voelen dat hij het beu is dat ze de stad verpesten. Hij noemt zijn nieuwe aanpak geen pesten, maar "met gezonde achterdocht hen voortdurend in het oog houden". Dit gaat misschien raar klinken, maar moest ik ooit politicus zijn (never!), dan zou ik, ja, 'k weet niet he, maar euh, misschien bijvoorbeeld euh ...

... eens denken aan de "reputatie" van de politie? Was er niet zoiets als het imago van de politie dat men wilde verbeteren? Natuurlijk moet de politie macht uitstralen, ze zijn de handhavers van de wet, maar was het niet de bedoeling dat meer blauw op straat een gevoel van veiligheid zou creeëren? Een gevoel van vertrouwen met de politie? Het imago van de politie tegenover jongeren: "Dat zijn die mannen die mijn vrienden nooit gerust willen laten." Of wat wordt hiermee bereikt??? Kan hij niet gewoon zorgen dat buurtwerkers en politie met IEDEREEN een babbeltje slaat en op die manier OOK de criminelen hun aanwezigheid en alertheid aantonen? Waarom moet het met een stigmatisering van de criminelen?

Of ja, misschien kan hij ...
... advies inwinnen van anderen? - ik ben niet zeker he - maar ik zou zeggen ... eens gaan praten met ... mensen die ervaring hebben met jongerenwerk ...? Niet met mij he, maar bijvoorbeeld met ... Youth At Risk ...? Mensen die op een constructieve manier jongeren helpen, en die ook lange termijn denken, die niet enkele jongeren viseren, maar alle jongeren die problemen hebben een hand toereiken ... Allé, ja, 'k weet ni he, ik ben ni zeker he, maar heeft dat niet veel meer waarde?

of misschien ... ach ik ben geen politicus, laat maar ... hij zal wel weten waar hij aan begint en ik zal wel niet het volle verhaal gelezen hebben, wie weet heeft hij dit wel geïntegreerd in iets veel groters (alhoewel vorige initiatieven blijkbaar ook alleenstaand waren en stilletjes mislukt zijn??) ...

Ik wil tot slot toch nog deze link bedanken voor het vernoemen van Youth At Risk, die doen precies goed werk, dus bedankt, mijn oog is daar op gevallen en dat ziet er echt contstructief uit ...

vrijdag 4 april 2008

aanbidden met hart en verstand

Als ik afgelopen week mijn geloof zou baseren op mijn gevoel, dan zou er in mijn ogen weinig overblijven om God voor te aanbidden. Ik was erg boos, gefrustreerd, ik kon enkel bidden voor anderen, maar bijna niet bidden om God groot te maken. Ik was boos omdat er in dezelfde week zulke mooie sneeuw gevallen was, en als God zich daarmee bezig houdt, waarom laat Hij dan andere dingen wél totaal mislopen? Klinkt sarcastisch, maar zo voelde het.

Toch weet ik dat God trouw is, toch weet ik dat Hij ons liefheeft en dat Hij het beste met ons voorheeft. Hij heeft ook vier lieve mensen beschermd in dat zelfde ongeluk én degene die het niet overleefde, heeft Hij een eeuwig leven gegeven! Hij zegent ons, we lezen dat niet enkel in Zijn Woord, maar we mogen daar ook zelf van getuigen in ons eigen leven.

Moet ik dan alle gevoel negeren, opzij zetten, blind doorgaan? Nee, God laat ons toe om onze gevoelens te uiten, maar we mogen ons geloof, onze aanbidding daar niet op baseren. Het doet me denken aan de trein die ik al jaren ken:


De waarheid is de locomotief, dat zijn de dingen die je in de Bijbel leest, hetgeen je weet over God, hetgeen waar je uit ervaring van kunt getuigen. Het geloof is het aannemen van die waarheid in je leven, het zeker weten van wat je hoopt, door de bijbelse waarheid in je hart te dragen. Het gevoel is een wezenlijk onderdeel van wie je bent, maar het wordt getrokken door de waarheid en het geloof.

Ik begon van de week te zingen vanuit mijn verstand, hetgeen ik als waarheid ken:


"The Splendour of a King
Clothed in Majesty,
He wraps himself in light,
And darkness tries to hide
And trembles at his voice."


En door die waarheid uit te spreken, kon ik ook vervolgens het volgende vanuit mijn hart zingen:


"Name above all names
You are Worthy of all praise
and My heart will sing how great
Is our God."


Dit komt rechtstreeks uit mijn leven, andersgelovigen zullen dit misschien totaal niet begrijpen, maar dan daag ik je uit: kies: ofwel probeer je het te begrijpen door vragen te stellen, ofwel wacht je op de volgende post, die zal weer wat anders zijn qua inhoud :-)


Tot slot een bijbelgedeelte dat echt tot mij sprak de afgelopen week: Psalm 119...
. 11: "Ik berg uw woord in mijn hart, opdat ik tegen U niet zondige."
.105: "Uw woord is een lamp voor mijn voet en een licht op mijn pad."


Alleen als we Zijn Woord in ons hart opbergen, kunnen we standvastig blijven geloven.