"Mijn ziel ligt neergedrukt in het stof"
Ik isoleer dit zinnetje uit Psalm 119 omdat het mij wel aanspreekt zo.Vaak vinden we geen woorden om te beschrijven hoe we ons voelen, wat er door ons heen gaat.
Met dat zinnetje lijkt het alsof mijn ziel in het stof ligt te bijten, hopeloos, zonder enige sprank van hoop.
Nogal droog, mijn ziel heeft water nodig, maar kent enkel stof. Dit weekend hoorde ik voor de zoveelste keer in mijn leven dat standvastigheid in geloof pas echt zichtbaar wordt in moeilijke tijden. Niets nieuws op zich, maar toch goed zoals die man dat weer op ons hart drukte ...
Het is zo waar: een leven zo simpel als een pannenkoek, heeft geen standvastigheid nodig. Pas als je echt klappen krijgt, dan moet je juist standvastig, met Gods Woord, waarheid, met je verstand, doorbijten.
Zit je in het stof te bijten? Omring jezelf dan met de waarheid. Niet dat het direct iets zal veranderen, zeker niet je gevoel. Maar het houdt je wel bezig met de goede dingen.
Misschien moet je wel doorbijten in het stof tot je weer water vindt (is dat geologisch mogelijk, water ONDER een woestijn van stof?)
Ik druk uw richtlijnen aan mijn hart,
HEER MAAK MIJ NIET BESCHAAMD ALS IK DAT DOE!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten