delen

Op de page van Geefplein Ieper schreef iemand dat 'ie niet snapte hoe dit kon werken: mensen die met zijn allen naar een plein komen, enkel en alleen om dingen te geven en te krijgen.

Er moest en zou misbruik van komen en het hele project zou nergens op slaan. Gelukkig bewees de praktijk het tegendeel: mensen kregen er vreugde van om te schenken, om een ander te helpen, of gewoon een pleziertje te doen!

Ik kan al bijna niet meer onthouden hoeveel wij van vrienden en buren gekregen hebben de afgelopen maanden. Komkommers, tomaten, pruimen, appels, soep of een taart, aardappels, pralines, ... En we geven weer weg. We bakken er iets mee en geven het weer door, aan dezelfden of anderen. Niemand houdt score bij, we zijn gewoon met zijn allen gastvrij en vrijgevig.

Het geeft me een zalig gevoel, als mensen zo hun leven met mekaar delen. Zonder agenda. Zonder iets terug te verwachten.

We dienen mekaar. We hebben mekaar nodig. Zo zijn we gemaakt.

Wat onze geschiedenis, politiek, economie, media, er ook van gemaakt hebben, we blijven zoeken naar manieren om te zijn zoals we zijn: mensen die houden van mensen.

Mensen zijn voor mekaar gemaakt. En dat mag soms best wel eens iets kosten. Een offer. Een gunst. een beetje geduld en liefde.

We zijn gemaakt om te zijn wie we zijn, niet wie we verwacht worden te zijn.

Henri

roddelen, pesten, afkraken...

Ik liep naar mijn muziekles terwijl ik enkele fietsers achter mij hoorde. "Wie we daar hebben!" riep de ene tegen de andere. Ze waren met drie, jongens ergens tussen de 14 en de 17 ofzo. Eerst dacht ik nog: twee vrienden die een derde tegen komen.

Ze haalden me in.

Ze fietsten nogal raar heen en weer en terwijl ze steeds verder vooruit geraakten, zag ik dat die twee jongens de derde steeds aan het klemrijden waren. De derde riep iets en probeerde steeds om hen heen te fietsen, maar het lukte hem niet. Vooral die ene, die ging steeds extra traag rijden vlak voor hem, zodat hij moest stoppen of tegen een muur fietsen. Hij vond het echt niet leuk.

Ik wou er eigenlijk naartoe lopen om ze gewoon een keer te confronteren, maar ze waren allemaal te ver weg en toen splitste hun weg in drie. Het pesten was voorbij. Voor vandaag.

Bij facebook groep suggesties was er een groep waar veel jongeren zitten. Ze zetten een foto van zichzelf en vragen anderen om hen toe te voegen of hun mening te geven.

Ben ik knap?

Wil je met mij?

Er zijn al zoveel dingen fout aan zulke groepen, ik zou niet weten waar te beginnen. Maar die ene opmerking die ik al na 2 minuten tegen kwam, versloeg alles en ik voelde de koude rillingen over mijn rug.

Meisje zet foto en vraagt om aandacht.

Jongen geeft mening: "Waarom hang jij nog niet aan een touw?"

Pesten.

Een begrip dat veel te vaak wordt gebruikt. Mijn vrouw en ik moeten onze kinderen ook regelmatig herinneren dat "eenmalig pootje lap" of een kind dat vaak scheldt tegen andere kinderen, of gewoon gezonde ruzie tijdens een spel, niet hetzelfde is als pesten.

Maar pesten bestaat. Een eenzame jongen iedere keer klem rijden terwijl hij zichzelf niet echt durft verdedigen. Een onzeker meisje naroepen dat ze beter af is aan een touw.

Dit zijn dingen die moeten stoppen.

In de vorige school van onze kinderen stond de grootste pestkop van de school, heel enthousiast het anti-pestlied te zingen tijdens het schoolfeest. Iedereen keek naar hem, hij kreeg alle lof en aandacht. Maar zijn gedrag veranderde niet.

Wie pesters aangeeft wordt vaak het onderwerp van roddel en nog meer vernedering. Ik heb het soms gehad met anti-pest acties. Misschien moeten we die dingen drastischer aanpakken.

Misschien moeten we ergens dieper in onze maatschappij graven en zoeken waar we fundamenteel iets kunnen veranderen. Bijvoorbeeld het idee dat iedereen altijd denkt dat de hele wereld om hem/haar draait. Overdreven, weet ik, maar toch een kern van waarheid? Hebben jullie ideeën?

Pestgedrag bij volwassenen is misschien subtieler. Waar gaan we de grens over en hoe leren we dat aan bij jongeren?

Ik denk dat ik op straat harder had moeten lopen. Gewoon om die pestkop te leren kennen, te vragen wat hem motiveert en misschien te interviewen. Want ook hij is waarschijnlijk een slachtoffer van groepsdruk..

welkom ... onder voorwaarden

Wie ons kent, weet dat we graag volk ontvangen. Vrienden en hun vrienden, allemaal welkom om een gezellige tijd te beleven met heerlijk eten en inspirerende babbels.

Aangezien de overheid regelmatig stoten uithaalt (lees de nieuwsberichten over couchsurfing en uber) om zaken in de privésfeer aan banden te leggen - banden die voor commerciële bedrijvigheden wel af en toe hun nut hebben, heb ik besloten dat we ons niet zullen laten vangen. We zullen bij voorbaat in orde zijn. Daarom enkele afspraken die we willen maken als er nog iemand op bezoek wil komen.

1. Niemand komt binnen zonder bewijs van goed gedrag en zeden, dit document mag niet ouder zijn dan 24 uur en het moet model 2 zijn aangezien wij kinderen hebben.

2. Van elke maaltijd wordt een staal genomen en in een afgesloten doosje met datum en omschrijving minstens 7 dagen bewaard. Zo bent U gerust.

3. De brandblusser bevindt zich telkens op minder dan 100 meter van ons huis, namelijk in de auto. Indien de auto niet in de buurt is, gelieve direct vriendschap te sluiten met een buurtbewoner mét brandblusser in de auto.

4. Voor kinderen onder de 6 maanden kunnen wij niet in catering voorzien, gelieve daar zelf voor te zorgen. Dit risico nemen wij niet.

5. Vervoer van en naar het station gebeurt enkel te voet, om eventuele taxi-reglementen te ontwijken zullen wij nooit bezoekers met de auto vervoeren. Groepen van meer dan 5 personen moeten in twee shifts worden opgehaald, teneinde samenscholing en de daarop volgende GAS boetes te vermijden.

6. Foto's mogen enkel genomen worden mits schriftelijke toestemming van elke aanwezige, publicatie kan daarna op elk medium gebeuren, online en offline.

7. Om te vermijden dat wij deelnemen aan illegale praktijken, vragen wij U om volgende documenten spontaan te tonen bij binnenkomst: identiteitskaart, rijbewijs, keuringsbewijs en verzekeringsbewijs indien U met de auto kwam, treinkaartje indien U met de trein kwam. Bezoekers met de fiets dienen te bewijzen dat hun lichten voldoende werken.

8. Per tien bezoekers moet er een verplichte Sabam-buitenwipper aanwezig zijn. Gelieve deze zelf aan te duiden. Dit om continue te wijzen op de huiselijke kring waarin onze activiteiten gebeuren.

9. Al het speelgoed, inclusief de speeltuigen in de tuin, worden gebruikt op eigen risico.

10. Gesprekken kunnen worden afgeluisterd, onderbroken, afgebroken, gewijzigd van koers en elke bezoeker dient hiermee akkoord te gaan. Inhoud is verplicht in elk gesprek.

Deze afspraken zijn bedoeld voor mensen die langs komen zonder overnachting. Voor overnachtingen wordt een aparte afsprakennota gemaakt.

Wees welkom!

leven op een koord

In de special act “hang loose” beleeft Melanie Hagedorn een dag op een dunne koord. Ze combineert alledaagse handelingen zoals slapen, ontwaken, koffie drinken, op stap gaan, met een circusdiscipline waarbij ze voortdurend haar evenwicht moet vinden en het risico neemt om te vallen. Gisteren zagen we deze voorstelling bij De Gevleugelde Stad in Ieper. Behalve het bijzonder staaltje talent dat ze toonde, werd er mij ook iets anders duidelijk. Het bracht een boel gedachten bij me naar boven.

Soms nemen we de alledaagse dingen als zo vanzelfsprekend, dat we er niet meer bij stil staan hoe bijzonder het leven is. Stil staan, iets wat Melanie geen seconde kon doen, zelfs als ze probeerde. In de act wordt ze ieder moment geconfronteerd met het fragiele van het leven, met het geluk waarin we elke dag weer mogen ontdekken wat het leven ons biedt. Ze toonde ons hoe kostbaar en kwetsbaar het leven is, zelfs de dingen van elke dag.

Wij dansen feitelijk ook dagelijks op een koord, maar we beseffen het niet. Ik wil daarmee niet zeggen dat we constant angstig moeten rondkijken naar waar het gevaar vandaan komt, ja, er is gevaar, we kunnen plots alles kwijt zijn. Maar we mogen juist daarom vol blijdschap waarderen van elk moment dat er is. Dat een vriendschap bestaat. Dat een familie om mekaar geeft. Dat we ons kunnen uiten door muziek en sport. Dat de natuur ons omringt, zelfs in een land waar je helaas de straatverlichting vanop een satelliet kunt bekijken. Een knuffel of kus. Een teken van liefdadigheid. Een houding van echtheid. Een oprecht gebaar.

Bij Melanie leek het af en toe alsof ze het koorddansen als vanzelfsprekend beschouwde en dat is voor haar als artiest misschien wel zo ondertussen. Maar door haar blik en door de manier waarop ze toch steeds heen en weer slingerde, overtuigde ze ons toch van het omgekeerde: elke stap en beweging is spannend, een avontuur.

Ons leven is een avontuur. De koorddanser die we vlak voor deze artiest zagen, kon er ook wat van. Hij had een vrouw uit het publiek gevraagd om op een stoel onder het koord te gaan zitten. Dit maakte het extra spannend, je zou voor minder in een kramp gaan zitten, stel je voor dat hij toch valt! In het midden van zijn show deed hij dat ook: hij verliest eventjes zijn balans en kwam ten val, net boven de vrouw... Ze schrok en slaakte een kreet uit, maar toen werd duidelijk dat zijn "val" bij de act hoorde: met geen haar raakte hij haar aan en vrolijk ging hij verder op zijn koord. Het leek wel alsof hij ons wilde duidelijk maken dat het nergens voor nodig is om in een kramp te leven.

Ik ben een gelovig mens en geloof ten diepste dat het leven dat we kregen, door God geschonken is. Het beeld dat velen daarbij hebben, komt waarschijnlijk niet overeen met wat ik hier net schrijf. Toch geloof ik net zo hard dat het leven juist daarom een avontuur is om van te genieten. Het is een geschenk en hoe kwetsbaarder het is, hoe kostbaarder.

Leef!

tegenstrijdig...

Ons land is blij als grote bedrijven zich hier komen vestigen en geven als toon van dank vaak een vrijstelling van bepaalde belastingen. We zijn immers blijer met werkgelegenheid dan met een verhoging van werkloosheid en armoede. Toch is het soms een rare redenering: het komt er vaak op neer dat diegenen die gigantische winsten maken, nog veel meer in hun zak kunnen steken, terwijl hun eigen werknemers met een gewoon loon, steeds minder overhoudt.

Een Franse bioboer kreeg een boete omdat hij weigert pesticiden te gebruiken. Met de pesticiden zou hij zijn druiven beschermen tegen een ziekte die heerst in zijn regio. Maar hij weigert omdat dit schadelijk is voor de bijen. toch breekt hij de wet, maar het is een wet die te gek voor woorden is; als een wet die ons zou verplichten tot sluikstorten om voor werkgelegenheid te zorgen bij de gemeentelijke opruimdienst.

De rechten van het kind worden streng bewaakt, gelukkig, maar er zijn grenzen aan: als dat zelfde kind zin heeft in een reep chocola, nieuwe kleding of het nieuwste elektronische snufje, dan maakt het de wetgever niet zoveel uit als dit product vervaardigd is dankzij kindslavernij.

Hoe meer we weten over armoede, hoe rijker we de rijken maken.
Hoe meer we beseffen dat we de natuur kapot maken, hoe harder we daarmee doorgaan.
Hoe meer we onze kinderen waardering willen tonen, hoe harder we andere kinderen de grond in stampen.

Ik voel me vaak verlamd als ik die dingen lees. Ik begrijp vaak helemaal niet hoe de vork echt in de steel zit, waar ik goed aan doe en waar juist niet. Het is allemaal zo tegenstrijdig, maar waar en hoe begin ik aan verandering?

Ik zat vorige week in de auto met de kids en op de radio speelden ze een nummer van LMFAO. Zalige beat, hoe luider hoe beter, en we bewogen allemaal mee met de muziek. Heerlijk zo in het zonnetje. Thuis zocht ik het nummer nog eens op en kwam ik erachter dat hij op een bepaald moment zingt over hoe hij van de ene hoer naar de andere gaat.

De gedachte kwam nog bij me op: ach de kinderen verstaan da toch niet.

Tegenstrijdigheden...

Misschien is dit wel de plek om te beginnen: die dingen waar ik hard in geloof en voor strijd, ook in mijn eigen leven consequent opvolgen. Stap voor stap.

Leef waar je voor staat.

vooroordelen...

Minder Marokkanen! Dat wilde(rs) een handjevol mensen in Den Haag blijkbaar vorige week. Ook in Vlaanderen hoor ik af en toe dergelijk populistisch geroep: buitenlanders die een misdrijf plegen? Terugsturen!

Maar als we even langer denken, moet eenieder van ons toegeven dat we geen van allen onschuldig zijn aan vooroordelen. Als je in Mechelen woont en het is de 10e keer dat een Marokkaan je fiets pikt, is het dan niet logisch dat je daardoor een bepaald beeld krijgt van een andere cultuur?

Wie mij niet kent, denkt nu misschien het verkeerde! Dus even een toevoeging: Ik heb als jonge tiener nog mee geprotesteerd met de Rode Jeugd onder het motto "'t Is mijn vriend, blijf eraf!". Maar ik wil gewoon iets verder denken dan dat we meestal doen. Want, zelfs als je fiets 100 keer door een Marokkaan gepikt zou worden, mag je nog steeds niet alle Marokkanen gaan bekijken als criminelen. Hoe raar dit ook klinkt. Een vooroordeel is en blijft een oordeel VOOR dat je iets weet over de persoon. Tegelijkertijd kun je als mens niet functioneren in een groter geheel, zonder vooroordelen.

Je hebt vooroordelen nodig. Als je als voetganger in het landelijke Canada wilt oversteken, reageren de autobestuurders meestal ergens tussen "Hey good morning, how are you, please cross the street, I'll block the traffic for you!" en "Attention everyone, slow down, there's a family crossing the street!". Als je hetzelfde zou doen in een grote stad, moet je goed uit je doppen kijken! Een zebrapad is geen garantie. Je moet ervan uitgaan dat je genegeerd zult worden.

Toen ik voor een internationale organisatie werkte in Zaventem, gaf ik vaak de introductie voor nieuw buitenlands personeel. Daarin was kennismaking met de Vlaamse/Belgische cultuur een vast onderdeel. Ik legde uit hoe Belgen soms verschillen van Amerikanen of Nederlanders, en probeerde zo een aantal cultuur schokken te voorkomen. Ik legde hen een vooroordeel op, om hen te beschermen voor schade. Toen wij naar West-Vlaanderen verhuisden, werden we door een aantal West-Vlamingen gewaarschuwd voor de mentaliteit van de West-Vlaming. Ze zijn stug, gesloten, argwanend en je zult niet snel contact kunnen leggen met mensen.

Wij hebben daar rekening mee gehouden, maar we zijn blij dat we ons daar niet door hebben laten leiden. Op het einde van de introductie tot België voor buitenlanders, zei ik vaak: "Vergeet aub het meeste van wat ik net gezegd heb. Want, wonderen bestaan. Uitzonderingen wonen waarschijnlijk vlak naast jou." De bedoeling was om die culturele schets wel in het achterhoofd te houden als een algemene voorbereiding, maar dit mocht nooit in de weg staan van spontaniteit, jezelf blijven, je laten verrassen.

Enkele tips die je hopelijk kunt toepassen op je eigen gezin, vriendschappen, culturen en alles daar tussen.

1. Wees je bewust van de vooroordelen die je hebt, hou er rekening mee en probeer zo iedere persoon die je ontmoet uniek te benaderen.
2. Jij bent anders dan alle anderen, misschien reageert iemand juist door jouw manier van doen, heel anders dan van zijn of haar cultuur verwacht zou worden. Geef jezelf een kans.
3. De tijd staat niet stil. De manier waarop een volk zich gedroeg, verandert! Ook individuen kunnen veranderen, geef hen daar de kans toe, telkens weer!
4. Vooroordelen worden vaak bevestigd door vooroordelen zelf. Mensen voelen snel aan als je hen viseert of in een hoekje duwt en vijandschap wordt zo vaak veroorzaakt.
5. Laat je niets aanpraten. Wat anderen ook zeggen over mekaar, ga af op de feiten die je zelf tegenkomt. Haatzaaiers zijn er genoeg, maar blinde volgers helaas nog veel meer!

balans in mijn denken en doen

Mijn vorig bericht ging over balans. Met allerlei extremen om mij heen, op vlak van geloof, politiek, opvoedingsstijlen, levenskeuzes, probeer ik altijd in balans te zijn. Ik vind het belangrijk om getrouw te zijn aan mijn principes, maar tegelijk wil ik deel kunnen uitmaken van het groter geheel, waar iedereen anders is.

Ik probeer te luisteren naar de oude wijze mannen, maar doe ook extra moeite om mij te laten beïnvloeden  door jongeren, omdat hun inzichten vaak beter zijn. Vanuit hun enthousiasme stralen zij vaak de hoop uit die ik nodig heb om verder te gaan.

Ik zie mezelf als burger eerder links op de lijn van politiek en juist daarom probeer ook regelmatig om de rechtse mensen onder ons te begrijpen, omdat ik niet uit balans wil vallen.

Er zijn mensen in mijn vriendenkring die hun kinderen op een strenge, bijna 19e eeuwse manier opvoeden, maar er zijn ook mensen die hun kinderen volledig vrij laten in bijna alle keuzes die ze maken, op alle leeftijden. Ik probeer samen met mijn vrouw een degelijke basis te geven aan de kinderen, maar binnen de context van de eeuw waarin we leven.

Toch wil ik mezelf daarin onder de loep nemen. Het is gemakkelijk om te zeggen dat je in balans bent, maar wie zegt dat dit klopt? Zegt niet iedereen dat zijn leven enigszins evenwichtig is? Een simpele test die ik pas ergens las, stelt je de vraag: Welke van de twee extremen zie jij als minder gevaarlijk dan de andere? Dat geeft grotendeels aan naar welke kant je uit balans geraakt. Je kunt dit toepassen op elk aspect in je leven.

Maar, stel, ik loop op een pad, en ik loop redelijk in het midden van dat pad. Anderen die naar mijn wandel kijken, zien het grote grasveld naast het pad, en laten mij weten dat het pad waar ik op loop, helemaal links ligt van het groter geheel. In een poging om in het midden te blijven, ga ik dus in het midden van het veld lopen. Maar dan komt er weer iemand langs, die nog een groter beeld heeft en die mij zegt dat ik aan de rechterkant van de stad wandel, helemaal niet in het midden. En zo kan ik blijven doorgaan.

Het is belangrijk om onszelf continue uit te dagen en te onderzoeken, want wie weet vergelijken wij onszelf wel met mensen die sowieso beide aan één extreme kant zitten? Wat is je blinde vlek?

Verder wil ik nog aangeven dat balans niet het doel op zich is. Er zijn, afhankelijk van je waarden en karakter, natuurlijk situaties waar je helemaal niet in balans moet zijn tov anderen. Als voorbeeld gebruik ik mijn geloof en de politiek. Ik ben christen, geloof in God, en vanuit de christelijke waarden die ik belangrijk acht, kan ik niet anders dan op politiek vlak telkens redelijk links te stemmen. De groenen en de socialisten zijn degenen die volgens mij de bijbelse waarden het beste tot uiting brengen. Er is natuurlijk op elke partij iets aan te merken (veel zelfs), maar het is slechts een voorbeeld waaruit moet blijken: onze waarden duwen ons natuurlijk niet altijd naar het midden, maar juist vaak naar één kant. Het belangrijke is: ben je je bewust van de plek waar je bevindt tov anderen?

Hopelijk geeft dit stof tot nadenken, voor wie ook graag balans en evenwicht in zijn leven heeft...

balans in de kerk

Ik ben een boek aan het lezen over stad, buurt, kerk en evangelie en hoe die zich onderling bewegen. Het boek heeft het steeds over een balans die we moeten zoeken. Het deed me denken aan de balans die ik continue zoek terwijl ik door het leven wandel.

In het boek spreekt men over balans in de kerk: we moeten oppassen voor twee extremen. Enerzijds heb je de wettische mensen. Zij zijn voortdurend bezig met op andermans vinger te tikken. Ze zien overal kwaad in, staan altijd klaar om te oordelen of te waarschuwen. De wetten en regels van God of de leerstellingen van de kerk worden belangrijker dan God zelf. Ze zijn zoals de schriftgeleerden die dachten dat ze zelfs gered zouden worden door zich aan de wet te houden. Anderzijds heb je de vrijzinnigen. Deze mensen spreken vooral over Gods liefde, maar trekken zoveel in twijfel, dat er eigenlijk geen sprake meer is van een geloof in God. Zij willen zo lief en vrij zijn, dat God uiteindelijk niets meer mag verwachten van ons.

Ik geloof dat het belangrijk is om in het midden te blijven: Leven vanuit Gods genade, anderen liefhebben vanuit diezelfde nederige houding, mensen nooit veroordelen, maar beseffende dat God Schepper en Heer is, dus wel degelijk iets te zeggen heeft over ons leven, beseffen dat Hij liefheeft én rechtvaardig is dus wel ons handelen mag beoordelen.

Ik ben er voor je (?)

Als ik terug kijk op het afgelopen weekend en ik richt me enkel op mezelf, moet ik zeggen dat het een fantastisch weekend was! Zonnestralen van begin tot eind, gezellig lunchen in de tuin, de kinderen zien ravotten en als afsluiter een geweldige Prijsavond in Leuven. Toch zat er een domper op mijn weekend.

Te laat
Vrijdagnacht zijn er 7 jongeren omgekomen in een dramatisch verkeersongeval in Limburg. Als ik me teveel inleef in de situatie, staan de tranen wéér in mijn ogen. Als dan duidelijk wordt dat dit ongeval een gevolg was van hun eigen levensstijl, dan breek ik helemaal. Ik kan er niet tegen als zoiets gebeurt bij jonge mensen, die nog zo kwetsbaar zijn, die nog hun hele leven voor zich hebben en nog maar half beseffen hoe de wereld in mekaar zit. Ik begrijp zelf amper hoe de wereld draait (quote it against me if you like). Ik wil hen redden, maar het is te laat.

Onschuldig
Jongeren in mijn eigen buurt in Ieper zijn ondertussen mee op de kar gesprongen van de nek nominaties, een internet hype waarbij je een video van jezelf maakt, waarin je één of meerdere alcoholische dranken ad fundum drinkt, en op het einde enkele vrienden nomineert om jou te overtreffen. Het volgende filmpje moet in principe stoerder, gewaagder of gevaarlijker zijn. De filmpjes die ik uit Ieper gezien heb, zien er onschuldig uit, maar op andere plaatsen zijn ook hier al jongeren aan overleden.

Ik sta regelmatig met de fiets te wachten aan de spoorovergang bij ons om de hoek. Soms wagen scholieren ook hier hun kans: de bel gaat, het rood licht is aan, maar de trein is nog duidelijk zichtbaar stilstaande in het station verderop. Met een heel groepje steken ze snel over, in theorie zonder gevaar, in praktijk toch wel erg stoer dat ze dat durven! Ik had die ene gast die bleef staan, toen zijn tien vrienden overstaken, eigenlijk een dikke proficiat moeten wensen!

Grenzen
Jongeren - mensen in het algemeen trouwens - tasten graag hun grenzen af. Hoe ver kan ik gaan? Wanneer word ik tegengehouden? Wie gaat er zien hoe stoer ik ben? Of ben ik een mietje? We kennen allemaal de sociale druk die hiertoe leidt, maar maken ons pas druk als het te laat is.

Jezus
Stel je voor dat God Jezus zond en dat Jezus op een wolk bleef zitten en af en toe riep wat we goed en fout deden. En dat Hij dan weer rustig terugkeerde naar de hemel. Een belachelijke, voor sommigen misschien zelfs oneerbiedige, gedachte. Maar vergelijk het met wat Jezus echt deed: Als almachtig Zoon van God, kwam Hij als mens op aarde en gaf zichzelf volledig. Hij vernederde zich, gaf zelfs zijn leven voor ons. Geen haar op mijn hoofd durft te denken dat we dat ooit kunnen evenaren, maar met deze daad van nederigheid, die enorm ver reikt, toonde Jezus wel de weg, de methode waarop we echt een verschil kunnen zijn.

RISE!
In Leuven sprak Christophe gisteren over RISE: sta op en maak een verschil! Hij liet ons zien dat onze angsten, onzekerheden, lasten op onze schouders, eigenlijk allemaal excuses zijn om niet te doen waar God ons toe riep: Laat zien dat je met Jezus verbonden bent!

Als ik dat verbind met bovenstaande voorbeelden, denk ik vooral aan aanwezigheid. Andermans grenzen bewaken helpt meestal niet. Het maakt hen ofwel afhankelijk van jou of stoot het de vriendschap gewoon af. De eerste stap in een verschil maken in iemands leven, is om aanwezig te zijn. Voordat iemand ook maar grenzen begint af te tasten, of te ver gegaan is, of een regelrechte ramp meemaakt, ben je er al. Je bent reeds zijn of haar vriend(in). Die ander durft jou reeds in vertrouwen te nemen. Je leeft reeds een leven voor de ogen van de ander, geen leven zonder fouten, maar een leven waaruit Jezus liefde duidelijk wordt; met vallen en opstaan, maar met volle goesting om Hem te weerspiegelen.

Als we daar beginnen: gewoon interesse en liefde tonen in mensen die we tegenkomen, dan kun je misschien ooit, als een vriend kans loopt om in een benauwde of tragische situatie terecht te komen, werkelijk zeggen: "Ik ben er voor je."

nek nominaties

"Zwakkeling", "mietje", "dwaze"; enkele van de termen die gebruikt worden tov jongeren die NIET meedoen aan de neknominaties (die de laatste dagen ook in Vlaanderen bij veel jongeren erg populair worden) of aan jongeren die volgens anderen niet "voldoende" drinken in hun filmpje.
Ik zeg: je moet STERK zijn om niet mee te doen. Zwicht of val niet voor de zwakke rage om zoveel mogelijk ad fundum tedrinken. Veel jongeren weten niet wat hun grenzen zijn, jij misschien wel, maar de volgende misschien niet.
Wie durft? Wie is sterk genoeg van zichzelf om "NEE" te zeggen en er voor uit te komen? Ben je een zwakkeling die volgzaam meedoet om niet uit de boot te vallen, of ben je iemand die ZELF durft kiezen?
Ik daag je uit en nomineer je om NIET mee te doen. Da's pas lef hebben.

bruggen

 Mijn blog heeft om persoonlijke redenen vier jaar stil gelegen. Ondertussen zijn veel mensen mij bruggenbouwer blijven noemen en is het beeld voor mij nog sterker geworden. Het beeld van bruggenbouwer heeft vele meer inhoud gekregen. Dus: een herlancering :-)

Ik heb alle oude berichten gefilterd, sommigen verkort, soms verwijderd. De lay-out is wat vereenvoudigd. Alle waardevolle comments zijn ook weg helaas, dit vanwege de technische aanpassingen. Ah ja, en je vindt ook wel berichten die tijdens die vier jaar geschreven zijn, maar die waren oorspronkelijk ergens anders gepubliceerd, zoals breeze.be & facebook en ik heb ze hier nu met tekst en datum gekopieerd.

Mijn vrouw en ik zijn ondertussen bewust bruggenbouwers, we hebben daarin Gods roeping ervaren en ook ontdekt dat dit gewoon in ons ligt. Onze sterktes bij StrengthsFinder zijn ook duidelijk van die aard dat we op een natuurlijke manier mensen bij elkaar willen brengen en uitkijken naar hoe God dat dan gaat zegenen.

We willen netwerken bouwen, mensen aan mekaar voorstellen. Overal waar we gaan, willen we jong en oud mekaar doen begrijpen. Christen en niet-christen dichter bij mekaar brengen. Gezinnen helpen in herstel en begrip. Een getuige zijn van wie Jezus Christus in ons leven is door het te demonstreren in ons leven.

Het kan er hier soms heftig aan toe gaan. Soms schrijf ik gewoon mijn gevoelens op. Soms hou ik een echt pleidooi voor een specifieke verandering. Ik wil mij daarin laten inspireren door mensen, maar bovenal door mijn Heer Jezus Christus: Zijn werk in mijn hart, hoofd en leven, wil ik weerspiegelen in mijn schrijfsels. Ik wil heel graag in dialoog gaan over wat ik schrijf.

Als mensen een term als bruggenbouwer hun eigen definitie geven en dan conclusies trekken uit mijn schrijfsels, zonder dialoog, op basis van losse flodders, dan doen ze maar. Het laat me niet koud, het doet best pijn, maar ik mag me niet laten verlammen. Want ik heb een boodschap die ik met woord én daad kracht bij wil zetten: Het leven is de moeite waard!!!

Bruggen bouwen wil onder andere zeggen dat ik een brug wil slaan tussen mensen en hun Schepper. Dat doe ik niet altijd op een manier die mensen verwachten, maar ik ben ook sterk overtuigd dat God zich niet altijd openbaart op de manier die wij verwachten.

Er zijn in de afgelopen jaren heel wat dingen gebeurd. We hebben nu vier kindjes. We waren van plan om naar Ierland te verhuizen, maar zijn in West-Vlaanderen terecht gekomen. ik heb hier en daar wat verteld over mijn vroegere problemen met alcohol.  Ik ben een cursus life coaching gaan doen en we hebben onze aanpak in ons werk grotendeels omgegooid. Het is niet mijn bedoeling om hier een news flash te schrijven. Je zult hier en daar wel wat lezen over mijn avonturen met God en met het leven.

Want dat is en blijft het leven met mensen en met God: een avontuur.

euthanasie

Ons land heeft er weer een wetsuitbreiding bij: wilsbekwame minderjarigen, die zich in een medisch uitzichtloze toestand bevinden van aanhoudend en ondraaglijk fysiek lijden, mogen vanaf nu, mét toestemming van hun ouders én een team van artsen, euthanasie aanvragen om hun sterven te vervroegen. Een expert ben ik niet, noch op vlak van opleiding, noch als iemand met ervaring van dichtbij. Toch geloof ik dat we als mens een opinie mogen vormen. Daarom wil hier ik als niet-deskundige reflecteren op hoe we als christen kunnen reageren op zulke feiten.

Om te beginnen, ik geloof dat elk mens door God geschapen is, en daarom geloof ik ook dat het vroegtijdig beëindigen van een mensenleven, in welke vorm dan ook, tegen de wil van onze Schepper is. Hij geeft en neemt het leven en indien ik wil leven volgens Zijn wil, besef ik ook dat het gebod "Gij zult niet doden!" van diepe betekenis is. Ik ben tegen elke vorm van dood. De dood was nooit Gods bedoeling.

Zijn we wel consequent pro-life?

Het is volgens mij erg ongenuanceerd om te roepen (of sharen) dat je tegen euthanasie bent, maar te zwijgen over andere gevallen van dood. Spreken we ook over het onrecht van het beëindigen van een leven in oorlog of bij doodstraf? Uiten we ons ongenoegen als er een moslim wordt geëxecuteerd? Laten we van ons horen als er geweld wordt gepleegd tegen een homo? Deze eenzijdigheid komt eerder over als "christenen verdedigen hun standpunten" dan "christenen verdedigen het leven".

Andere vormen van levenswaardering zouden daarom meer in de kijker mogen staan. Hoewel ik christenen ken die zich inzetten voor zaken als palliatieve zorg, armoede, prostitutie, of verslaving, is er veel te weinig aandacht voor deze thema’s onder christenen. Er is een balans nodig als we van de daken roepen dat we "pro-life" zijn.

Hierin maken wij het verschil: als we de waarde van het leven consequent verdedigen.

Mogen we alle middelen gebruiken in onze communicatie?

Ik ben ervan overtuigd dat het belangrijk is dat we als christenen laten weten dat we echt een probleem hebben met deze wetsuitbreiding. Maar mogen we in het verzenden van die boodschap alle mogelijke middelen gebruiken? In het buitenland wordt vanuit ‘christelijke’ hoek cynisch geroepen: “Heeft je kind lelijke ogen? Stuur het naar België en hij kan legaal een einde maken aan zijn leven.” Een ander argument vergelijkt het met alcohol en stemrecht: “Waarom mag een kind niet drinken of stemmen, maar wel over zijn dood beslissen?” Maar zijn dit wel eerlijke argumenten? Gaan deze vergelijkingen wel echt op?

Dan is er nog de sensatie-val. Ook bij ons werd het CBN-filmpje gedeeld dat ons land een "culture of death" noemt, en de vergelijking maakt tussen deze wet en de gruwelen van Leopold II in Afrika. Really?! Wil ik echt doodleuk deze vergelijking maken om mijn gelijk te halen?

Hierin maken wij het verschil: als we integer blijven in het delen van onze mening zonder te vervallen in sensationele argumentatie.

Is ons oordeel over de maatschappij wel fair?

Ik geloof dat er een belangrijk element is van strategisch liberaal denken in dit soort wetsvormingen: het lijkt er op dat men soms voor wetten stemt om de ruimdenkendheid van ons land te tonen. Daarbij wordt alleen het grensverleggend effect onderschat. Toen abortus werd goedgekeurd riep men ook dat niemand ooit verplicht zal worden, maar vandaag schreeuwen de krantenkoppen over mensen die hun kind weigeren te aborteren ondanks medisch advies helaas het omgekeerde: "Gij, harteloos mens, hoe kunt ge nu...?" En met deze wetsuitbreiding zijn er grenzen verlegd die niemand in kan schatten.

Toch wil ik ook dit nuanceren. Bijvoorbeeld door het feit dat een gelijkaardige wet voor minderjarigen in Nederland, na 12 jaar pas 5 keer is gebruikt. We moeten eerlijk zijn met onszelf: Het moet toch enigszins opluchtend zijn om te ontdekken dat men met zo een wet toch nog heel voorzichtig omgaat, binnen bepaalde grenzen dus. Men is blijkbaar toch niet helemaal ontspoord...

Hierin maken wij het verschil: als we de wereld om ons heen niet als vijand zien (de vijand is niet van vlees en bloed!) maar met genade behandelen. De liefde gaat steeds uit van het goede.

Hoe zou ik zelf reageren?

Ten slotte over de euthanasie zelf. Ik zit namelijk met veel vragen. Wat zegt God hierover? Hoe ging men hiermee om in Bijbelse tijden? Wat was de traditie als een mens halfdood lag te creperen van de pijn? Is de regel "Gij zult niet doden" van toepassing behalve in tijden van oorlog? Ook al ben ik tegen euthanasie, toch weet ik niet hoe ik zou reageren als - worst case scenario - mijn eigen zieke kind 24 uur per dag ligt te creperen van de pijn. Hij roept, schreeuwt en smeekt om verlossing. Ik weet dat hij zal sterven. Ik weet dat er buiten een wonder geen uitzicht meer is. Hoeveel minuten, uren, dagen wil ik dan mijn kind zien lijden in afwachting van dat wonder, of in afwachting van de dood die zelf komt? Ik hoop en bid dat ik gehoorzaam zou zijn en nog steeds zal kiezen voor het leven.

Ik ben tegen euthanasie. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik dat niet te luid durf te zeggen, want ik zit met een boel vragen. Ik heb namelijk geen idee waar ik het over heb!

Misschien kunnen we als christenen daarin juist het meeste verschil maken: als we met wat meer empathie zouden reageren als we het hebben over kinderen met een dodelijke ziekte die ondraaglijk pijn lijden. Het maakt een verschil als we terwijl we getuigen van onze overtuiging, ook durven toegeven dat we niet alles weten en begrijpen.