vrijdag 28 februari 2014

bruggen

 Mijn blog heeft om persoonlijke redenen vier jaar stil gelegen. Ondertussen zijn veel mensen mij bruggenbouwer blijven noemen en is het beeld voor mij nog sterker geworden. Het beeld van bruggenbouwer heeft vele meer inhoud gekregen. Dus: een herlancering :-)

Ik heb alle oude berichten gefilterd, sommigen verkort, soms verwijderd. De lay-out is wat vereenvoudigd. Alle waardevolle comments zijn ook weg helaas, dit vanwege de technische aanpassingen. Ah ja, en je vindt ook wel berichten die tijdens die vier jaar geschreven zijn, maar die waren oorspronkelijk ergens anders gepubliceerd, zoals breeze.be & facebook en ik heb ze hier nu met tekst en datum gekopieerd.

Mijn vrouw en ik zijn ondertussen bewust bruggenbouwers, we hebben daarin Gods roeping ervaren en ook ontdekt dat dit gewoon in ons ligt. Onze sterktes bij StrengthsFinder zijn ook duidelijk van die aard dat we op een natuurlijke manier mensen bij elkaar willen brengen en uitkijken naar hoe God dat dan gaat zegenen.

We willen netwerken bouwen, mensen aan mekaar voorstellen. Overal waar we gaan, willen we jong en oud mekaar doen begrijpen. Christen en niet-christen dichter bij mekaar brengen. Gezinnen helpen in herstel en begrip. Een getuige zijn van wie Jezus Christus in ons leven is door het te demonstreren in ons leven.

Het kan er hier soms heftig aan toe gaan. Soms schrijf ik gewoon mijn gevoelens op. Soms hou ik een echt pleidooi voor een specifieke verandering. Ik wil mij daarin laten inspireren door mensen, maar bovenal door mijn Heer Jezus Christus: Zijn werk in mijn hart, hoofd en leven, wil ik weerspiegelen in mijn schrijfsels. Ik wil heel graag in dialoog gaan over wat ik schrijf.

Als mensen een term als bruggenbouwer hun eigen definitie geven en dan conclusies trekken uit mijn schrijfsels, zonder dialoog, op basis van losse flodders, dan doen ze maar. Het laat me niet koud, het doet best pijn, maar ik mag me niet laten verlammen. Want ik heb een boodschap die ik met woord én daad kracht bij wil zetten: Het leven is de moeite waard!!!

Bruggen bouwen wil onder andere zeggen dat ik een brug wil slaan tussen mensen en hun Schepper. Dat doe ik niet altijd op een manier die mensen verwachten, maar ik ben ook sterk overtuigd dat God zich niet altijd openbaart op de manier die wij verwachten.

Er zijn in de afgelopen jaren heel wat dingen gebeurd. We hebben nu vier kindjes. We waren van plan om naar Ierland te verhuizen, maar zijn in West-Vlaanderen terecht gekomen. ik heb hier en daar wat verteld over mijn vroegere problemen met alcohol.  Ik ben een cursus life coaching gaan doen en we hebben onze aanpak in ons werk grotendeels omgegooid. Het is niet mijn bedoeling om hier een news flash te schrijven. Je zult hier en daar wel wat lezen over mijn avonturen met God en met het leven.

Want dat is en blijft het leven met mensen en met God: een avontuur.

dinsdag 18 februari 2014

euthanasie

Ons land heeft er weer een wetsuitbreiding bij: wilsbekwame minderjarigen, die zich in een medisch uitzichtloze toestand bevinden van aanhoudend en ondraaglijk fysiek lijden, mogen vanaf nu, mét toestemming van hun ouders én een team van artsen, euthanasie aanvragen om hun sterven te vervroegen. Een expert ben ik niet, noch op vlak van opleiding, noch als iemand met ervaring van dichtbij. Toch geloof ik dat we als mens een opinie mogen vormen. Daarom wil hier ik als niet-deskundige reflecteren op hoe we als christen kunnen reageren op zulke feiten.
Om te beginnen, ik geloof dat elk mens door God geschapen is, en daarom geloof ik ook dat het vroegtijdig beëindigen van een mensenleven, in welke vorm dan ook, tegen de wil van onze Schepper is. Hij geeft en neemt het leven en indien ik wil leven volgens Zijn wil, besef ik ook dat het gebod "Gij zult niet doden!" van diepe betekenis is. Ik ben tegen elke vorm van dood. De dood was nooit Gods bedoeling.

Zijn we wel consequent pro-life?
Het is volgens mij erg ongenuanceerd om te roepen (of sharen) dat je tegen euthanasie bent, maar te zwijgen over andere gevallen van dood. Spreken we ook over het onrecht van het beëindigen van een leven in oorlog of bij doodstraf? Uiten we ons ongenoegen als er een moslim wordt geëxecuteerd? Laten we van ons horen als er geweld wordt gepleegd tegen een homo? Deze eenzijdigheid komt eerder over als "christenen verdedigen hun standpunten" dan "christenen verdedigen het leven".
Andere vormen van levenswaardering zouden daarom meer in de kijker mogen staan. Hoewel ik christenen ken die zich inzetten voor zaken als palliatieve zorg, armoede, prostitutie, of verslaving, is er veel te weinig aandacht voor deze thema’s onder christenen. Er is een balans nodig als we van de daken roepen dat we "pro-life" zijn.
Hierin maken wij het verschil: als we de waarde van het leven consequent verdedigen.

Mogen we alle middelen gebruiken in onze communicatie?
Ik ben ervan overtuigd dat het belangrijk is dat we als christenen laten weten dat we echt een probleem hebben met deze wetsuitbreiding. Maar mogen we in het verzenden van die boodschap alle mogelijke middelen gebruiken? In het buitenland wordt vanuit ‘christelijke’ hoek cynisch geroepen: “Heeft je kind lelijke ogen? Stuur het naar België en hij kan legaal een einde maken aan zijn leven.” Een ander argument vergelijkt het met alcohol en stemrecht: “Waarom mag een kind niet drinken of stemmen, maar wel over zijn dood beslissen?” Maar zijn dit wel eerlijke argumenten? Gaan deze vergelijkingen wel echt op?
Dan is er nog de sensatie-val. Ook bij ons werd het CBN-filmpje gedeeld dat ons land een "culture of death" noemt, en de vergelijking maakt tussen deze wet en de gruwelen van Leopold II in Afrika. Really?! Wil ik echt doodleuk deze vergelijking maken om mijn gelijk te halen?
Hierin maken wij het verschil: als we integer blijven in het delen van onze mening zonder te vervallen in sensationele argumentatie.

Is ons oordeel over de maatschappij wel fair?
Ik geloof dat er een belangrijk element is van strategisch liberaal denken in dit soort wetsvormingen: het lijkt er op dat men soms voor wetten stemt om de ruimdenkendheid van ons land te tonen. Daarbij wordt alleen het grensverleggend effect onderschat. Toen abortus werd goedgekeurd riep men ook dat niemand ooit verplicht zal worden, maar vandaag schreeuwen de krantenkoppen over mensen die hun kind weigeren te aborteren ondanks medisch advies helaas het omgekeerde: "Gij, harteloos mens, hoe kunt ge nu...?" En met deze wetsuitbreiding zijn er grenzen verlegd die niemand in kan schatten.
Toch wil ik ook dit nuanceren. Bijvoorbeeld door het feit dat een gelijkaardige wet voor minderjarigen in Nederland, na 12 jaar pas 5 keer is gebruikt. We moeten eerlijk zijn met onszelf: Het moet toch enigszins opluchtend zijn om te ontdekken dat men met zo een wet toch nog heel voorzichtig omgaat, binnen bepaalde grenzen dus. Men is blijkbaar toch niet helemaal ontspoord...
Hierin maken wij het verschil: als we de wereld om ons heen niet als vijand zien (de vijand is niet van vlees en bloed!) maar met genade behandelen. De liefde gaat steeds uit van het goede.

Hoe zou ik zelf reageren?
Ten slotte over de euthanasie zelf. Ik zit namelijk met veel vragen. Wat zegt God hierover? Hoe ging men hiermee om in Bijbelse tijden? Wat was de traditie als een mens halfdood lag te creperen van de pijn? Is de regel "Gij zult niet doden" van toepassing behalve in tijden van oorlog? Ook al ben ik tegen euthanasie, toch weet ik niet hoe ik zou reageren als - worst case scenario - mijn eigen zieke kind 24 uur per dag ligt te creperen van de pijn. Hij roept, schreeuwt en smeekt om verlossing. Ik weet dat hij zal sterven. Ik weet dat er buiten een wonder geen uitzicht meer is. Hoeveel minuten, uren, dagen wil ik dan mijn kind zien lijden in afwachting van dat wonder, of in afwachting van de dood die zelf komt? Ik hoop en bid dat ik gehoorzaam zou zijn en nog steeds zal kiezen voor het leven.
Ik ben tegen euthanasie. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik dat niet te luid durf te zeggen, want ik zit met een boel vragen. Ik heb namelijk geen idee waar ik het over heb!
Misschien kunnen we als christenen daarin juist het meeste verschil maken: als we met wat meer empathie zouden reageren als we het hebben over kinderen met een dodelijke ziekte die ondraaglijk pijn lijden. Het maakt een verschil als we terwijl we getuigen van onze overtuiging, ook durven toegeven dat we niet alles weten en begrijpen.